Babesiose (Hundemalaria)

Urin rostbraun bis rot

Tierarztpraxis am Atzelberg

Was dem Menschen die Coronapandemie ist, scheint beim Hund die Babesiose zu werden

Wir sehen in der Praxis fast wöchentlich Patienten (Hunde), die sich Babesien durch Zecken eingefangen haben.

Die Tiere fallen durch Fieber (40°C und mehr), Inappetenz und Schwäche auf. Im Blut ist ein Abfall der meist weissen Blutzellgruppe zu sehen, manchmal zieht die rote Blutzellgruppe nach. In einigen Fällen kommt es zu Auffälligkeiten bei den Nieren- und/oder Leberwerten.

Das typischste Symptom ist der rostrote Harn, der ohne klassische Blasenentzündungssymptomatik abgesetzt wird.

Dieser Befund rechtfertigt schon den Einsatz von Carbesia, weil es dem Hund einen Vorsprung vo n 24-48 Stunden gibt, in denen er nicht noch mehr Blutzellen einbüßt. Der Verlust kann soweit gehen, das das Tier eine Transfusion braucht.

Für den Nachweis eignet sich zu diesem Zeitpunkt NUR der der PCR Test, da die genetische Spur des Erregers nachgewiesen wird. Für den Antikörpertest ist es noch zu früh (!), ein Anstieg ist hier erst nach 3-4 Wochen zu erwarten, da der Körper erst Antikörper bilden muss, bevor er sie im Blut abbilden kann.

Eine SOFORTIGE Behandlung des Hundes kann lebensrettend sein! Und sie muss 2 x im Abstand von 14 Tagen erfolgen.

Nach 6 Monaten sollte der Antikörpertiter dann erneut überprüft werden, da die Erreger hartnäckig sein können.

Ein lückenloser Zeckenschutz ist nach so einer Infektion selbstverständlich und sollte auch so mit dem Besitzer kommuniziert werden.

Wir beobachten zwei Hotspots dieses Jahr: Trebur und Nauheim.

Laboderm

Die Leishmaniose

Die Leishmaniose ist eine infektiöse Erkrankung, welche durch intrazellulär lebende Einzeller (Leishmania spp.) hervorgerufen wird. Die Erkrankung betrifft vor allem Hunde und Menschen und kommt weltweit vor. In Europa sind vor allem südliche Länder betroffen, wobei aufgrund der Klimaerwärmung auch in Deutschland, der Schweiz und den Niederlanden Fälle auftreten. Leishmanien werden durch blutsaugende Sandfliegen (Phlebotomen) übertragen und können jahrelang im Körper persistieren, ohne Symptome zu verursachen. Die Inkubationszeit kann Wochen bis Jahre dauern und manche Hunde entwickeln niemals Symptome. Die kutanen Läsionen bei einer Leishmaniose können verschiedene Formen zeigen: am häufigsten entwickelt sich eine exfoliative Dermatitis, vor allem an Kopf, Pinnae und Extremitäten. Aber auch Ulzerationen, noduläre und pustuläre Dermatitis, Krallenveränderungen, nasale Depigmentation und Vasculitis können auftreten. Zusätzlich zeigen viele Hunde eine systemische Erkrankung: Apathie, Gewichtsverlust, intermittierendes Fieber, Gelenksentzündungen, Nierenversagen, sowie vergrößerte Lymphknoten und eine vergrößerte Leber und Milz.

Die Diagnose kann mittels Zytologie, Histopathologie, PCR aus betroffenen Geweben oder Serologie gestellt werden.

Parvovirus bij honden: herkennen en behandelen

Parvovirus bij honden is een zeer besmettelijke virusziekte, met als typische symptomen acuut braken en (soms bloederige) diarree.

Parvovirus bij honden, ook wel bekend als "hondenziekte", wordt veroorzaakt door het canine parvovirus (CPV). Deziekteis erg besmettelijk. Oude honden, honden met een verzwakt immuunsysteem of puppy's zijn bijzonder vatbaar voor parvovirus.

De infectie vindt meestal plaats via de fecaal-orale route, dat wil zeggen meestal via besmette hondenpoep, die zich hecht aan bijvoorbeeld speelgoed of voer. Infectie via inademing is ook mogelijk.

Zodra het virus zijn weg naar het lichaam van de hond heeft gevonden via de luchtwegen of het spijsverteringskanaal, vindt het zijn weg naar de lymfeklieren en van daaruit in de bloedbaan. Van daaruit kan het zeer snel het hele organisme aantasten. Virussen richten zich vooral op cellen die zich snel vermenigvuldigen. Om deze reden tasten ze vooral de slijmvliezen van het spijsverteringskanaal of de hartspiercellen aan en ook lymfeweefsel zoals het beenmerg, deThymusof de milt.

Het gevaar van de ziekteverwekker schuilt in zijn grote weerstand. Het virus kan bijvoorbeeld bij kamertemperatuur tot zes maanden in de uitwerpselen van de hond overleven.

Het blijkt ook dat bepaalde rassen vatbaarder zijn voor parvovirus. Worden hier in het bijzonder getroffenDobermann Pinscher,rottweiler,pinscher, Engelse springerspaniël enDuitse herders.

Het hondenparvovirus als mutant

De eerste CPV-epidemie waarbij veel slachtoffers vielen, vond plaats in de jaren zeventig. Op dat moment was er geen vaccinatie tegen het resistente virus. De oorspronkelijke oorzaak van de ziekte, het CPV-2-virus, vormde uiteindelijk nog twee mutanten, het CPV-2a- en CVP-2b-virus. In 2000 was er zelfs nog een pathogeenvorming: de CVP-2c. Dit laatste komt in veel Europese landen voor, zoals Groot-Brittannië en Spanje. Over het algemeen wordt het virus echter over de hele wereld verspreid en speelt daarom een rol bij reizen naar het buitenland.

Parvovirus bij de hond - symptomen

De incubatietijd van parvovirus is tussen de 7 en 14 dagen, de symptomen verschijnen dan meestal vrij acuut. De ziekte is meestal na 1 à 2 weken voorbij, mits goed behandeld.
Typische symptomen zijn onder meer:

• Apathie, zwakte
• koorts
• verminderde eetlust
• gastro-intestinale symptomen: ernstig braken en ernstige diarree (bloederig of geelgroen) en daarmee gepaard gaande buikpijn, vocht- en elektrolytenverlies
• hartsymptomen: hartritmestoornissen, ontsteking van de hartspier
• Bijkomende complicaties die kunnen optreden: shock, leverfalen, waterretentie, bloedvergiftiging (sepsis)

In sommige gevallen, bijvoorbeeld bij honden met een verzwakt immuunsysteem, kan parvovirus dodelijk zijn. In de meeste gevallen is de ziekte echter goed te behandelen.

diagnose

Na het afnemen van een anamnese, waarbij voornamelijk rekening wordt gehouden met de klinische symptomen, wordt deDierenartsverder onderzoek doen. Vooral bloedonderzoek levert waardevolle resultaten op. Is z. Als er bijvoorbeeld een verlaagde concentratie witte bloedcellen, bloedplaatjes en rode bloedcellen kan worden vastgesteld, is dit vaak een indicatie van een hondenziekte.

Een andere mogelijkheid is om de ontlasting op het virus te controleren. Het resultaat kan echter soms worden vervalst, b.v. B. door slechts tijdelijke uitscheidingen van het virus of neutraliserende antilichamen in de ontlasting.

therapie

Helaas is er nog steeds geen behandeling die specifiek op het virus is gericht. Om deze reden wordt voornamelijk symptoomtherapie gebruikt. Vanwege de uitdroging veroorzaakt door braken en diarree, is het erg handig om de hond infusen te geven om de elektrolyten- en vochtbalans opnieuw in evenwicht te brengen. In sommige gevallen zal het ook nodig zijn om het dier intraveneus te voeren.

Afhankelijk van hoe ernstig de symptomen zijn, is het ook mogelijk om medicatie tegen pijn of braken te geven. Breedspectrumantibiotica kunnen ook worden gegeven om verdere secundaire infecties veroorzaakt door bacteriën te voorkomen.

Natuurlijk moet de hond ook veel rust en ontspanning krijgen zodat hij snel kan herstellen.

Men mag in geen geval negeren dat parvovirus een zeer besmettelijk virus is. Dit is niet gevaarlijk voor mensen, maar het is erg gevaarlijk voor andere dieren. Om deze reden moet de hond tijdens zijn ziekte strikt gescheiden worden gehouden van andere dieren.

profylaxe

De meest effectieve bescherming, naast afstand houden tot zieke dieren en het regelmatig ontsmetten van voerplaatsen, speelgoed en dergelijke, is een vaccinatie. Inenting tegen de CPV-2 is verplicht in Duitsland. Na een basisvaccinatie in de 8e, 12e, 16e levensweek en na 15 maanden volgt om de 3 jaar een boostervaccinatie. Vaccinatie is geen garantie dat parvovirus volledig wordt voorkomen, maar het verloop van de ziekte is meestal veel milder als de ziekte uitbreekt.

Bron: De hondenkrant

Was sind eigentlich Giardien?

Die Diagnose „Giardien“, löst bei Hundehaltern oftmals Panik aus.
Zwar ist der Befund „Giardien“ natürlich äußerst unerfreulich, aber trotzdem kein Grund zur Panik.

Giardien sind mikroskopisch, kleine, einzellige Darmparasiten.
Giardien gehören zu den Flagellaten, das sind Geißeltierchen.

Eine einzelne Giardie, ist etwa 10 bis 20 µm (Mikrometer) groß.
Das sind nur 10 bis 20 tausendstel (!) Millimeter. 

Parasiten sind Organismen oder Viren, die sich auf Kosten eines Gastwirtes, also Mensch oder Tier, ernähren.

Die bei Säugetieren und beim Menschen vorkommenden Giardien gehören zur Giardia duodenalis-Gruppe,
(andere Bezeichnung sind auch: Giardia intestinalis, Giardia lamblia).

Giardien befallen den Magen-Darm-Takt des Hundes und lösen vor allem Durchfälle aus.

Giardien kommen weltweit vor, besonders häufig allerdings in südlichen Ländern.
Menschen führen sie aus Urlaubsregionen wie:

• Indien
• Ägypten
• Türkei
• anderen afrikanischen Ländern, ein.

Als besonders gefährdet gelten Menschen mit einem geschwächten Immunsystem,
wie Schwangere, Kinder, Kranke und ältere Personen.

Bei Hunden, sind es meist Tiere aus dem Ausland, die ohne eine tierärztliche Untersuchung, eingeführt werden.

Hat sich ein Hund mit Giardia lamblia (Giardien) infiziert, spricht man von einer Giardiasis oder Giardiose.

Die Entwicklung von Giardien

Im Lebenszyklus von Giardien existieren 2 Entwicklungsstadien:

• die beweglichen Trophozoiten.
  Sie haben einen Stoffwechsel und vermehren sich asexuell.
  Trophozoiten können nicht in der Umgebung überleben.
  Ihr Aussehen ist birnenförmig.
• die widerstandsfähigen Zysten.
  Sie sind mehrere Monate überlebensfähig.
  Zysten sind inaktiv und stellen die infektiöse Form da.
  Ihr Aussehen ist eiförmig

Giardien werden über das Maul aufgenommen und wandern zunächst zum Dünndarm.

An ihrer Bauchseite befindet sich eine Art Saugnapf, mit ihm heften sie sich an die Dünndarmschleimhaut.
Dadurch wird die Dünndarmschleimhaut geschädigt.

Durch Zweiteilung beginnen sich die Trophozoiten zu vermehren.
Dies läuft rasant schnell ab.
Innerhalb von fünf Stunden kann sich die Zahl der Giardien verdoppeln.

Bevor die Giardien mit dem Kot ausgeschieden werden, entsteht aus jedem Parasit, im Enddarm, eine Zyste.
Dabei umgibt sich der Parasit mit einer schützenden Hülle.

Durch diese Zystenbildung ist der Parasit in der Lage, mehrere Wochen, außerhalb des Darms zu überleben. Hierbei ist die Zyste sehr infektiös.

Widerstandsfähigkeit in der Umgebung

Trophozoiten überleben in der Außenwelt nicht. Sie schrumpfen und sterben ab.

Die Zysten dagegen sind gegen Umweltfaktoren relativ resistent.

Durch diese Zystenbildung ist der Parasit, in kalter und feuchter Umgebung in der Lage,
einige Monate infektiös zu sein.

Zysten können im Wasser, ungefähr 3 Monate infektiös bleiben und in Kot rund eine Woche.

In einer Studie, waren Zysten bei – 4°C,  in der Erde, nach 7 Tagen nicht mehr infektiös.
Allerdings bei einer Temperatur von +4°C, infizierten die Zysten einen Wirt noch für 8 Wochen.

Zysten sind gleichzeitig durch ihre Form sehr widerstandsfähig.
Daher können ihnen herkömmliche Desinfektionsmittel oder andere chemische Mittel nichts anhaben.

Infektionsquellen und Ansteckung

Eine Ansteckung bei Hunden erfolgt über eine Schmutz- oder Schmierinfektion,
durch den Kot eines infizierten Tieres.

Quellen der Ansteckung können sein:

• unsaubere Hundeauslaufwiesen oder auch  Zwinger, zum Beispiel in Tierheimen
  – hier erfolgt eine Ansteckung: durch infizierten Kot, verunreinigte Erde oder Böden

und auch

• verseuchte Pfützen
• infizierte, stehende Gewässer

Und alles was mit einem infizierten Tier in Berührung gekommen ist.
Man denke hier nur an die Stubenfliege.

Hunde infizieren sich häufig über das direkte Aufnehmen von infiziertem Kot,
etwa von anderen Hunden aber auch von Pferden, Schafen, Kaninchen etc.
und natürlich auch über das Ablecken der eigenen Pfoten mit infizierten Rückständen. 

Häufig reicht es auch schon, daß der Hund am Kot eines infizierten Tieres schnüffelt.
Denn für eine Ansteckung reicht bereits die Aufnahme von wenigen Zysten aus.

Danach entscheidet der Zustand des Immunsystems über den Verlauf der Krankheit.

Doch nicht nur Hunde oder Katzen können befallen sein, sondern auch Vögel und Reptilien (wie: Blindschleiche, Chamäleon, Eidechse, Kaiman, Klapperschlange, Königspython, Kornnatter, Kreuzotter, Leguan, Ringelnatter, Schildkröte, Viper, und der Waran) ebenso wie Amphibien (zum Beispiel: Feuersalamander, Frosch, Gecko, Grottenolm, Laubfrosch, Molch, Pfeilgiftfrosch, Teichmolch, Unke und Zauneidechse), und auch Frettchen, Kaninchen oder Chinchillas, außerdem Wildtiere und auch der Igel im Garten. 

Alle können letzt endlich Überträger sein. 

Es reicht bereits aus, dass eine Stubenfliege, Giardien über den Kot, zum Beispiel des Igels oder des Kaninchens etc, aufnimmt und die Zysten in den Futter- oder Wassernapf des Hundes überträgt.
Auch so kann eine Infektion erfolgen.

Sind Giardien auf den Menschen übertragbar?

Giardien werden in verschiedene Gruppen eingeteilt.
Dies ist abhängig von ihrem Genotyp.
Der Genotyp bezeichnet die Gesamtheit aller Gene, die im Zellkern eines Organismus, gespeichert sind. 

7 Giardien-Stämme, wurden bisher entdeckt.

Genotype A - Giardia duodenalis
Genotype B - Giardia enterica
Genotype C / D - Giardia canis
Genotype F - Giardia cati

Het subtype Giardia type A kan worden gedetecteerd bij katten, honden en mensen.
Het subtype B, zowel bij honden als bij mensen.

Volgens de huidige informatie blijven de parasitaire stammen in hun transmissiegroep.

Er is dus nauwelijks zoönose, een infectieziekte die zowel van dier op mens als van mens op dier wordt overgedragen.
Desalniettemin is het risico van uitrekken van de hond tot de mens mogelijk, maar dit blijft onwaarschijnlijk.

Maar zoals eerder vermeld, kan Giardia ook via vliegen op voedsel worden overgebracht
en mensen op die manier besmetten.

De ziekte van mensen via Giardia (Giardiasis), hetzij via de hond of via een andere besmette plaats, is een meldbare darmziekte.

Volgens het Robert Koch Instituut worden in Duitsland elk jaar duizenden mensen ziek.

Dus als uw hond Giardiasis heeft, moet u er altijd van uitgaan dat u uzelf en dus ook de mensen die bij u in het huishouden wonen, kunt besmetten.
Zelfs als er in de praktijk in de zeldzaamste gevallen sprake is van een overdracht.

Daarom moet u met de ziekte werken, met speciale hygiënemaatregelen, die we later zullen bespreken.

Giardia-infecties bij mensen

Een infectie met Giardia moet bij de mens in het hele land worden gemeld, in het bijzonder aan de gezondheidsafdeling.

(§§ 6, 7 Infectiebeschermingswet(lfSG); Regeling aanpassing rapportageverplichting LfSG)

Tekenen van ziekte bij de hond

Bij gezonde, volwassen honden merken eigenaren vaak niet eens een besmetting met Giardia.
Bij hen verloopt een infectie vaak zonder symptomen, omdat de inname van Giardia niet altijd tot een ziekte leidt.

Desalniettemin scheiden deze honden Giardia uit met de ontlasting en infecteren ze daardoor andere honden.

Aangenomen wordt dat ongeveer 15 tot 20% van alle honden besmet is met Giardia.

Ziektesymptomen komen vooral voor bij puppy's, jonge of zieke honden, evenals bij gestreste honden.
Dit komt voornamelijk door hun immuunsysteem, dat niet zo sterk is als bij oudere en gezonde, evenwichtige honden.

Giardiose komt ook vaak voor bij dieren die in grotere groepen worden gehouden, zoals in fokkerijen of dierenverblijven.

Typisch voor een Giardia-besmetting zijn:

• ernstige, aanhoudende of terugkerende diarree
  (chronische diarree),
  - van dunne tot waterige consistentie van uitwerpselen,
• Diarree is vaak bedekt met slijm of
  de uitwerpselen zijn steviger en bedekt met slijm,
• Diarree die er licht, vettig of geelachtig groen uitziet
• de ontlasting bevat gasbellen of bloed,
  het bloed in de ontlasting wordt veroorzaakt door de beschadiging van de darmwand
• de geur van de ontlasting is ranzig of bedorven.

Symptomen van diarree treden op bij infectie met Giardia, acuut of chronisch intermitterend (terugkerend).

Over het algemeen variëren de symptomen van diarree van een licht ongemak tot ernstige buikpijn
tot krampen.

De honden hebben ook last van:

• Verlies van eetlust
  of ze hebben een normale eetlust, maar vallen toch af.
  (Het gewichtsverlies is dan het gevolg van een verminderde voerconversie.)
• misselijkheid
• Braken
• Winderigheid
• zwakheid
• Gewichtsverlies
• koorts
• Bloedarmoede
• Jeuk / eczeem
• lichte koorts

Giardia zijn de meest voorkomende oorzaken van diarree en braken bij honden.

Giardia-besmetting zorgt ervoor dat de darmwand van de dunne darm ontstoken raakt.
Een massale aantasting van Giardia, d.w.z. in ernstige gevallen, gaat hand in hand met de Giardia-infectie, een verminderde opname van voedingsstoffen, ook wel malabsorptie genoemd.

De algemene toestand verslechtert steeds meer.
De hond begint te lijden aan onvoldoende gewichtstoename of chronisch gewichtsverlies, wat kan leiden tot vermagering.
Bovendien ziet de vacht van de hond er meestal dof en ruig uit onder een hoge Giardia-besmetting.

De bijzondere situatie van de pup

Bij puppy's moet diarree serieus worden genomen.

Hoe jonger de pup, hoe gevaarlijker diarree kan worden.
Als de pup geen voer of water meer binnenkrijgt, kan er snel een veterinaire noodsituatie ontstaan.

Als de diarree langer aanhoudt vanwege de Giardia-besmetting, kan de pup groeistoornissen krijgen.

De eigenaar, die momenteel zindelijk is met zijn jonge hond, staat voor een echte uitdaging wanneer zijn puppy besmet is met Giardia.
Puppy's hebben nog steeds een heel kleine blaas en een onvolledig spijsverteringssysteem,
Daardoor moeten ze vaak hun behoefte doen.
Pas na ongeveer 14 weken kan de jonge hond zijn blaas en darmsfincters fysiek beheersen.

door Giardiose lijdt de pup nu aan ernstige, aanhoudende diarree en heeft hij er helemaal geen controle over.
Dit leidt niet alleen tot veel fysieke belasting bij de jonge hond, maar ook voor een zware psychologische belasting.

De belangrijkste levensfase, die van de socialisatie, wordt enorm verstoord door een Giardia-besmetting.

Socialisatiefase bij de pup

In de socialisatiefase (4e - 16e levensweek) moeten puppy's veel dingen leren kennen,
te beseffen dat deze situaties en dingen opwindend kunnen zijn, maar niet beangstigend.
Op dit moment is het van groot voordeel dat de jonge hond nog erg nieuwsgierig is en
Benader alles wat nieuw is met een open geest.
Zodat hij kan leren in zijn omgeving waarin hij moet opschieten,
om te handelen bij een laag niveau van opwinding (laag niveau van opwinding).

Omdat door externe of interne invloeden, zoals andere honden en ook pijn of hormonen
de opwinding van de hond neemt graag toe.

Daarom is het belangrijk om de pup in dit stadium vertrouwd te maken met veel vereisten.

Puppy's moeten bijvoorbeeld de volgende dingen leren:

• verschillende hondenrassen
• andere dieren
• andere mensen en drukte rond de wekelijkse markt
• verschillende auto's
• bussen
• Vrachtwagens
• Trams
• Treinen
• water
• allerlei geluiden

- om er een paar op te noemen.

Om dit alles te kunnen waarnemen en rustig te leren omgaan met deze mensen, dieren en situaties, heeft de pup tijd en altijd de gelegenheid nodig om in alle rust met deze zaken om te gaan.

Maar door de infectie met Giardia is de pup nu lichamelijk en geestelijk ernstig aangetast.

Leren is echter alleen mogelijk als het niveau van opwinding van de hond, d.w.z. het niveau van opwinding, verminderd blijft
en zijn gedachten zijn niet in beslag genomen door emoties zoals malaise, angst of pijn enz.
Al deze emoties zetten de hond onder stress en maken leren onmogelijk.

Bovendien, met de diagnose "Giardia-besmetting", worden de jonge hond en zijn eigenaar geconfronteerd met verdere aanzienlijke spanningen.

Omdat Giardia zeer besmettelijk is, moet de pup vanaf het uur uit de buurt van andere honden en ook van mensen worden gehouden. Vooral door kinderen, ouderen en mensen met eerdere ziekten waarvan het immuunsysteem verzwakt is.

Een infectie met Giardia kan bijzonder gevaarlijk voor u zijn.

Dit betekent in detail:

• niet meer spelen met de kinderen
• geen andere mensen aaien
• geen knuffelen met andere mensen
• geen aanwezigheid op de hondenschool
• geen deelname aan een puppygroep
• niet op zoek naar een hondenplek
• geen contact met andere honden
• geen andere dieren leren kennen etc.

Al deze afbakeningen en het isolement leiden onvermijdelijk tot tekorten voor de puppy in het omgaan met soortgenoten, mensen en de reeds besproken omgevingsstimuli.
Later kunnen deze tekorten nauwelijks worden gecompenseerd.
De diagnose Giardiose kan leiden tot een ontwikkelingsstoornis.

Als uw puppy is getroffen door een Giardia-besmetting, neem dan contact op met een ervaren hondentrainer om een dergelijke ontwikkelingsstoornis te voorkomen.

Als je vragen hebt, stuur me dan een e-mail naar: lernpfote@web.de

Oorsprong en ontwikkeling van de ziekte

Na wormziekte is de parasitaire infectie Giardia de tweede meest voorkomende.

Zoals reeds beschreven, blijven de meeste infecties bestaan zonder herkenbare symptomen van de ziekte.

De ernst van het beloop van een Giardia-infectie hangt af van:

• Leeftijd
• Spanning:
  - dit omvat zowel psychologische stress:
  * van dierenasiel en buitenlandse honden,
  * in het geval van puppy's, vanwege de scheiding van de moederhond
  - evenals fysieke stress:
  * zoals bijvoorbeeld bij sledehonden
• mogelijk dubbele infectie van de darm,
  bijvoorbeeld:
  - door een virale infectie met bijvoorbeeld norovirussen
  - door een bacteriële infectie zoals salmonella
  - door een gelijktijdige aantasting van wormen
• Veranderingen in alle micro-organismen die in de darm aanwezig zijn (microbioom)
  - bijvoorbeeld bij het wisselen van voer
  (dit kan ook een stressfactor zijn)
• een gezonde darmflora
• een koolhydraatrijk dieet
• Meerdere honden houden, omdat slechts één geïnfecteerde hond alle andere honden kan besmetten
• 
  

Infectieperiode en incubatietijd:

De periode van infectie tot het eerste verlies van de cysten (voorbereiding),
is tussen de 4 en 16 dagen.

De incubatietijd, d.w.z. de tijd die verstrijkt tussen infectie met Giardia en het optreden van de eerste symptomen, is 7-21 dagen.

Ongeveer 10 cysten zijn voldoende om geïnfecteerd te raken.

Een hond die met Giardia is geïnfecteerd, kan ongeveer 100.000 cysten per gram ontlasting uitscheiden!
Laten we aannemen dat een hond twee keer per dag een stapel van ongeveer 100 gram maakt,
er zijn 10.000.000 cysten per hondenpoep.

Als een hond geïnfecteerd is, werpt hij gedurende 4 tot 5 weken cysten af.

Als het immuunsysteem intact is, zal de Giardia vanzelf verdwijnen.
Als het besmette dier echter opnieuw besmet raakt, duurt het ook langer
de uitscheidingsfase van cysten.

Een hernieuwde infectie kan niet alleen plaatsvinden via de ontlasting van andere besmette dieren,
maar ook door zijn eigen uitwerpselen, bijvoorbeeld in de vacht van de anale regio van de hond
betrapt worden en weer opgepakt worden door de hond te likken.

diagnose

Zoals reeds beschreven, kunnen met Giardia geïnfecteerde honden ook een infectiebron zijn zonder zelf symptomen te vertonen.

Daarom is het logisch om een hond zonder symptomen regelmatig op Giardia te laten testen.

In principe is het altijd verstandig en raadzaam om honden met acute of terugkerende diarree aan een dierenarts te presenteren.
Dit geldt vooral voor jonge en oude honden, maar vooral ook voor puppy's.

Als gevolg van diarree, ongeacht de oorzaak, verliest u zeer snel grote hoeveelheden vocht, die in korte tijd levensbedreigend kunnen worden.

Bronverwijzing:

Meer over het onderzoek, de diagnose en de behandeling op de bronpagina van deze versie: Lernpfote.de

https://lernpfote.de/blog/giardien-beim-hund/?fbclid=IwAR3b_KPKuzjfDwCwNRFGTVdaZ1yYVSnPH3XQKpFon0vx2pQhQvmFdeDwheA

Wat kost een hond eigenlijk bij de dierenarts?

Moet het een hond zijn? Indien mogelijk tijdens coronatijden?

Een hond voedt niet alleen, hij heeft ook buikpijn, misselijkheid, braken, een gescheurde pees, een gebroken been.

Wie denkt dat ze met de hond van de fokker komen en beschermd zijn tegen hondenziektes heeft het helemaal mis. Zijn immuunsysteem wordt nog enkele dagen beschermd door de moedermelk, die hij de eerste vier tot zes weken krijgt, maar die bescherming is dan op een gegeven moment voorbij en het hondje moet nu zelf aan het trainen van zijn immuunsysteem werken.

Veel natuurlijke invloeden en / of door de mens veroorzaakte invloeden kunnen de "rekening" dwarsbomen.

Laten we eens kijken naar de sneeuw in de winter, die niet altijd schoon is, misschien gedrenkt in zout. Dit kan een vervelende uitwerking hebben op het slijmvlies van de maag van de hond. Of hij glijdt thuis uit op de tegels of de parketvloer terwijl hij ravotten. Als de bal van de voet is geblesseerd of de klauw wordt afgescheurd, steekt een stok in de keel, enz.

Het is net als kleine kinderen die hun wereld moeten verkennen en ervaring op moeten doen. En ja, ook hier kunnen we voorzichtig zijn, maar er gebeurt toch iets.

Het ergste van alles, maagtorsie door ravotten na het eten. Dit is waar grote rassen met een hoge ribbenkast het meest worden getroffen.

Oh ja, en dat gebeurt zelfs sneller bij een puppy dan bij een volwassen hond. Een dierenarts moet beoordelen of alles te wijten is aan een ziekte van het maagdarmkanaal, wormen of gewoon een kwestie van wennen.

Uitdroging kan ook snel optreden bij braken, wat leidt tot orgaanfalen als gevolg van waterverlies. Het gaat heel snel. Zo'n jong lichaam van een hond kan geen twee dagen zonder schade meegaan. Ga naar de dokter zodra de hond drie keer per dag of 's nachts braakt. Wacht alsjeblieft niet !!!

Iedereen die niet uit valse ijdelheid naar de dierenarts gaat, ongeacht de dreigende ziekte of aanhoudende malaise van de puppy of hond, zou later enorm kunnen betalen en de hond zou ermee kunnen eindigen.

Tegenwoordig kunnen we allemaal blij zijn dat de diergeneeskunde zich zo heeft ontwikkeld dat ze nauwelijks onderdoet voor de onze.

Met het kleine verschil - bij de dierenarts betaalt u contant wat de zorgverzekering voor ons betaalt en we hebben geen idee van alle behandelingskosten die we kunnen veroorzaken.

Om nare verrassingen te voorkomen, die veel hondenbezitters vandaag helaas niet zien vanwege valse ijdelheid of andere "redenen",

Gelukkig zijn er tegenwoordig diergezondheids- en chirurgische verzekeringen.

Dit is al logisch vanaf het moment dat het wordt opgehaald door de fokker, want zoals reeds beschreven, moet men verstandig zijn voor de schade. Elk volgend jaar maakt het onnodig duur.

Graag open ik je ogen voor de vaak erg dure kosten van een behandeling. (als het kind tegen die tijd in de put gevallen zou zijn)

Iedereen die op de foto zegt dat het nog steeds werkt, moet gaan zitten en praten over de vele punten, laten we de scheur van de kruisband als voorbeeld nemen en het volgende toevoegen. Operatiekosten 2.000 4 maal het tarief van erelonen mogelijke spoedoperatie in het weekend dagelijkse verblijf van een week in de kliniek inclusief medicatie en remedies, wondverzorging en fysiotherapie, na ontslag, drie presentaties inclusief hechtingen, medicatie voor thuis en op recept weken fysiotherapie, etc..

Alles inbegrepen, het bedrag komt op ongeveer 5000 euro als alles op rolletjes loopt. Heeft iemand dat op zak bij de normale hondenbezitters? Ik niet en ook niet duizenden anderen.

Nou, je zou 200 per maand opzij kunnen zetten en altijd hopen dat er niets gebeurt zolang de pot om de behandelingskosten te dekken niet vol is. Meestal loopt alles anders uit dan je denkt.

Ik moest ook eerst mijn man overtuigen, die niet eens had nagedacht over de mogelijkheid dat een hond heel erg ziek kon worden. Maar wat was er gebeurd? Frauli had echter voorzorgsmaatregelen genomen zonder zijn medeweten en dus kostte alles een minimaal deel van het eigen risico. In plaats van 4000 voor de miltoperatie, die eindigde in het overlijden van onze hond Sammy. Tegenwoordig zijn onze honden volledig verzekerd. De manier waarop ik wil dat mijn eigen gezin veilig is.

Ik kan onze diergezondheids- en operatieverzekering voor onze honden naar hartelust aanbevelen, want hier weet ik dat er geen onbeschoft ontwaken zal zijn.

Als u geïnteresseerd bent, kunt u via het Hera-netwerk enkele tips van onze Volker Büscher krijgen en Volker Büscher en zijn Hera-team alles laten uitleggen wat u zou willen weten.

Hier is de link weer: Netwerken: https://www.facebook.com/groups/279056212569991/

Teven - vaak een zeer populair onderwerp

Dit onderwerp komt voor mij persoonlijk op het juiste moment. En ja, ik moet toegeven, ook al is Bonnie niet mijn eerste teef in mijn leven, ik was me niet bewust van het volgende punt, laat staan iets gehoord of opgemerkt bij mijn honden.

Tegenwoordig schrijven we begin november 2020 blindelings naar links in de "WITTE WARMTE" van mijn jonge hond en moesten we dit onderwerp nu uitgebreider behandelen.

Ik denk dat ik mijn mannetjes TomTom en Bonnie altijd heb geobserveerd met toenemende leeftijd van onze kleintjes en al twee keer ben gaan verwarmen, een keer met 6 maanden in juni (ik dacht dat ik een aap was omdat het heel, heel vroeg was) en een keer in september vlotjes op onze fijne vakantie geshowd.

Ik duwde de laatste, omdat hij na drie dagen abrupt zakte, naar de stad waar we op bezoek waren en er waren veel honden in het park, die zeker twee loopse teefjes had. Er wordt gezegd dat teven elkaar graag optrekken. Het was al denkbaar als startsein voor Bonnie. Ik heb meteen allerlei helpers ingeslagen. Op de dag van de terugreis waren er echter weer geen borden meer. Ik vond op het net (als ik het had gelezen voordat ik het opsloeg), de volgende verklaring over het onderwerp "WITTE WARMTE":

Wuff.eu schrijft:

Afwijkingen van normale warmte
Vaak is de eerste loops van een teef atypisch, omdat ze op dit punt fysiek nog niet volledig ontwikkeld is en alles goed tot rust moet komen. Dan kan het komen tot de zogenaamde "stille" of "witte hitte", waarbij er ondanks bestaande hormonale processen geen uiterlijke zichtbare tekenen zijn. In zo'n geval kan de teef loops worden zonder dat je het merkt. Maar maak je geen zorgen: mannetjes zullen het merken! Ook, vooral bij jonge teven, kunnen in het begin absoluut typische verschijnselen van warmte optreden, die na een paar dagen verdwijnen voordat ze na een korte pauze (dagen tot weken) weer verschijnen. Deze onregelmatigheid staat bekend als "gespleten oestrus". Strikt genomen is het een dubbele proestrus, waarbij de eerste niet leidt tot een oestrus. Dit fenomeen wordt ook vaak aangetroffen bij jonge teven die net hun eerste loops beleven.

Wuff.eu schrijft verder:

https://www.wuff.eu/wp/die-intakte-huendin-das-unbekannte-wesen/?fbclid=IwAR2iNIBwkCUiKmdV5t_cnMEac4PH1gXmqrUjZGd5nRSo0wXfUfpY5LgKdjA

Läufigkeit und andere Zustände von Hündinnen

In gesprekken en discussies ben ik altijd verbaasd hoeveel hondenbezitters weten over het seksuele gedrag van hun viervoeters en hoeveel opvattingen daar in steen zijn uitgehouwen. De fysiologisch volledig normale veranderingen die een teef doormaakt in de loop van de cyclusfasen en die verband houden met fysieke en gedragsveranderingen, evenals het samenleven met een gemengde groep van intacte honden van beide geslachten, wordt over het algemeen 'onredelijk' genoemd. spanning". Maar is dit echt de waarheid ?! Wat gebeurt er eigenlijk als een teef loops is?

De eerste keer - De eerste keer dat een teef loops wordt, hangt van verschillende factoren af. Enerzijds speelt grootte een rol, en samenvattend kan worden gezegd dat kleine honden eerder in de eerste tocht komen dan grote honden. Met Chihuahua en Co zou je het moeten verwachten vanaf de 6e levensmaand, met aanzienlijk grotere soortgenoten, zoals de kudde waakhonden, die bekend staan om hun langzamere ontwikkeling, is het normaal dat er voor het eerst warmte verschijnt om één en één. een half jaar of zelfs twee jaar op komst. Als er dan niets is gebeurd, moet de teef worden aangeboden aan een dierenarts.

De start van de eerste manche wordt vaak ook bepaald door de omgeving: óf de teven synchroniseren en de jongere doet gewoon mee als de oudere weer klaar is, óf de oudere teef "dekt" het kleintje af dat dan helemaal niet loops is wordt. Ook de voedingstoestand speelt een rol: alleen als er voldoende vetreserves zijn, is het de moeite waard om een dergelijk energieterpend proces te starten. Want zonder energiereserves zou zwangerschap sowieso niet mogelijk zijn.

Teven hebben vaak tot drie reeksen nodig totdat alles is "gesetteld", dat wil zeggen totdat de intervallen en duur regelmatig worden en totdat de teef haar plotseling veranderde hormoonstatus zelf aankan. In deze periode vindt een ander belangrijk ontwikkelingsproces plaats, dat ook wordt beïnvloed door de geslachtshormonen: de puberteit. Eigenaars van intacte teven zullen het met mij eens zijn dat de ontwikkeling die de teef doormaakt van reine naar reine in de puberteit in echt "volwassen gedrag" duidelijk zichtbaar is.

De intervallen tussen de reeksen zijn meestal ongeveer zes maanden, maar er zijn ook teven die 3 keer per jaar - of slechts één keer - loops worden. In de regel worden de intervallen langer met de leeftijd en worden ze vaak milder - maar honden gaan niet door de menopauze zoals wij mensen, dus de teef zal loops zijn tot het einde van haar leven.

In de regel zijn de teven 21 dagen loops. De tolerantiefase, waarin ze klaar zijn om te paren en te accepteren, duurt meestal maar vijf of zes dagen, maar het begin van deze zogenaamde staande dagen verschilt van teef tot teef. De ene is al op de achtste dag, terwijl de andere op de zeventiende dag is. De proestrus en oestrus van de teef worden warmte genoemd.

Hoe het allemaal begint: de proestrus of 'voorverwarmen'
Alles begint met de voorverwarming, de zogenaamde proestrus. Deze fase van hitte is eigenlijk gemakkelijk te herkennen voor de hondenbezitter, omdat de teef meer begint te markeren (de buurt moet toch geïnformeerd worden!), De vulva zwelt op en de teef scheidt een bloederige vaginale afscheiding af en is vooral aantrekkelijk voor reuen, wat er toe leidt dat ze haar nauwelijks willen loslaten. Maar ook het gedrag van de teef verandert, ze stelt potentiële vaders op de proef voor hun eigen kroost. Gedurende deze tijd is de teef erg actief, wat te wijten is aan het onderliggende hormoon, het vrouwelijke geslachtshormoon oestrogeen. Het oestrogeen beïnvloedt op zijn beurt andere hormonen die het gedrag regelen: het verhoogt het gehalte van de boodschappersubstantie serotonine, die een anxiolytisch en antidepressief effect heeft. Het verhoogt ook het dopaminegehalte, wat op zijn beurt een euforisch effect heeft. Ook neemt de concentratie noradrenaline toe en ook dat werkt stimulerend en activerend en verbetert de stemming. Een andere boodschappersubstantie die door oestrogeen wordt beïnvloed, is glutamaat, de belangrijkste stimulerende boodschappersubstantie in de hersenen. Glutamaat stimuleert het denken en verbetert de concentratie en het geheugen.

Al met al betekent deze cocktail van hormonen en boodschappersubstanties dat zelfs een couch potato plotseling verandert in een kleine "ADHD-vrouw op snelheid" die de komende weken nauwelijks zal worden vertraagd. Potentiële mannelijke prospects merken dit ook: als je solliciteert naar de functie als vader, word je eerst plat gespeeld, want een teef weet dat reuen die spelen fit, gezond en stressvrij zijn, en dat de kans op zo'n man doodt daarna het nageslacht is laag. Omdat er voor een teef veel meer op het spel staat dan voor de reu, want zij is het die de uitputtende dracht en de opvoeding van de pups op zich moet nemen. Maar de reu test de teef ook spelend op gezondheid en fitheid. Vaak is dit verhoogde speelgedrag het eerste dat de eigenaar een indicatie geeft van de naderende hitte.

Het gedrag ten opzichte van andere teven is echter anders: de eigenaar moet er rekening mee houden dat potentiële concurrenten in deze fase van de cyclus niet per se vriendelijk worden behandeld. Hoe langer de proestrus duurt, hoe meer hond en teef hun gedrag op elkaar afstemmen. Er wordt niet alleen meer gespeeld, maar ook in paren gelopen, de oren worden liefdevol gelikt, etc.

Het teefje is in dit stadium nog niet vruchtbaar, en dat weet ze. Ondanks alle charmante pogingen, zal ze de hond niet laten rijden, maar fokpogingen vermijden, "bitchy" reageren of hem afbijten. De afscheiding van de teef verandert in het verloop van de Proestrus van bloederig naar "vleeskleurig", zodat het steeds duidelijker wordt. Vaak worden teven in dit stadium op slipjes aangetrokken om te beschermen tegen bloedvlekken, maar mijn ervaring is dat teven de neiging hebben om zichzelf zeer snel schoon te houden als ze de kans krijgen om dit zonder slipje te doen. Proestrus duurt gemiddeld negen dagen, maar het kan ook aanzienlijk langer of korter zijn. Alles is mogelijk tussen drie en zeventien dagen.

Precies in het midden: de oestrus of de "hitte"
De fase waarin de teef daadwerkelijk vruchtbaar is en klaar om te paren, wordt oestrus genoemd, ofwel de bekende staande dagen waarin meerdere ovulaties plaatsvinden. Gemiddeld negen dagen is ze nu steeds meer geïnteresseerd in haar bewonderaars en wordt ze steeds meer een stoeprand. Wanneer een reu nadert, vertoont ze de zogenaamde tolerantiereflex: ze stopt, draait haar staart opzij en de uitdrukking op haar gezicht zegt "word nu de vader van mijn kinderen!". Hier bij ons heb je niet eens een intact reu nodig, desnoods wordt er met de castratie, de pup of andere teven bespot ...

Hormonaal, met de overgang van proestrus naar oestrus, neemt de productie van oestrogeen af, wat op zijn beurt leidt tot een toename van LH (het luteïniserend hormoon), dat oestrus initieert. Als gevolg van deze LH-piek stijgt een ander hormoon in concentratie, progesteron, ook wel bekend als het zwangerschapshormoon, en dat is allemaal voorbereid op zwangerschap. Voor hondenbezitters geldt nu uiterlijk: zorg voor de teef, houd de riem aan en vermijd reuen - als je 63 dagen later niet veel hongerige mondjes wilt voeden!

Als het spook voorbij is: de diostrus (= verwennerij)
De symptomen van hitte worden aanzienlijk zwakker of niet langer merkbaar naarmate het proces vordert - het ergste is gedaan! Desalniettemin zorgt een hormonale eigenaardigheid in de hondachtigen ervoor dat de teef de komende weken een bijzonder gedrag vertoont. Welkom bij pseudo-zwangerschap! Het hormoon dat hiervoor verantwoordelijk is, is het reeds genoemde zwangerschapshormoon progesteron, dat in deze fase toeneemt - ongeacht of de teef daadwerkelijk gedekt is of niet. De schijnzwangerschap duurt, net als de echte dracht van honden, 63 dagen en wordt gebruikt om ervoor te zorgen dat zelfs niet gedekte teven zich hormonaal aanpassen aan het nageslacht en indien nodig voor het broed kunnen zorgen. Er is dus geen hormonaal verschil tussen een gedekte en een lege teef.

Progesteron beïnvloedt gamma-aminoboterzuur (GABA) door zich te binden aan de beoogde receptoren, waardoor de duur en intensiteit van GABA toeneemt. GABA is op zijn beurt de belangrijkste remmende boodschappersubstantie in de hersenen en heeft een kalmerend, angstverlichtend en ontspannend effect. Dat is ook logisch, want wie denkt zwanger te zijn, moet het rustig aan doen en niet per se geïnteresseerd zijn in bungeejumpen zonder touw in deze fase ... Teven worden rustiger en zijn vaak heel zachtaardig, aanhankelijk en niet bereid risico's te nemen. Je zou kunnen aannemen dat het teefje alleen het porselein wil lijmen dat ze in de Proestrus heeft ingeslagen, zodat ze dan potentiële babysitters voor haar eigen kroost kan krijgen. Afgezien daarvan merken we niet veel van de schijnzwangerschap, en als mensen het hebben over problemen met de schijnzwangerschap, bedoelen ze meestal het schijnmoederschap, dat wil zeggen de fase die volgt op de schijnzwangerschap en waarin de pups zijn er al. De manifestaties van pseudomoederschap zijn heel verschillend, en terwijl je het bij veel teven nauwelijks opmerkt, zwellen bij andere de spenen op en vertonen ze volledig broedzorggedrag. Dit wordt aangestuurd door het hormoon prolactine, dat enerzijds verantwoordelijk is voor de melkproductie en anderzijds voor de fokzorg.Daarom beginnen sommige teven, zelfs als ze niet gedekt zijn, grotten te graven in de golfbaan, moeders knuffels en melk geven. Omdat de prolactine in de hersenen wordt gevormd, kan dit bij gecastreerde teven ook het geval zijn wanneer prikkels zoals het kinderpatroon of de geur van jonge dieren worden opgewekt.

Pseudozwangerschap is geen ziekte!
Het kan niet vaak genoeg benadrukt worden dat de schijnzwangerschap en het moederschap van de teef fysiologisch volledig normale processen zijn en zeker niet pathologisch! Veranderingen in gedrag, melkproductie en broedzorg behoren tot de hond zoals de neus tot de beagle. Het wordt pas twijfelachtig wanneer het teefje niet alleen inactief is, maar ook bijna depressief, en wanneer de spenen niet alleen opzwellen, maar ook warm, klonterig en ontstoken zijn. In dit geval moet de teef zeker worden aangeboden aan een dierenarts die in dergelijke gevallen een prolactineremmer kan toedienen.

Maar het is ook duidelijk dat een teef die echt regelmatig last heeft van diostrus, geholpen kan worden met een castratie. Maar dat zou een individuele beslissing moeten zijn en mag in geen geval gebeuren vóór de 3e manche, want, zoals hierboven beschreven, duurt het vaak zo lang voordat de heats "afvlakken" en een teef is pas grotendeels volwassen op deze leeftijd. Anders helpt het vaak om de teef af te leiden en te 'forceren' zodat ze andere gedachten krijgt.
En iedereen die bij het minste teken van schijnzwangerschap / moederschap meteen naar de scalpel reikt en het teefje wil castreren moet er rekening mee houden dat wij vrouwen ons ook anders gedragen afhankelijk van de cyclusfase, want hormonen sturen ook ons gedrag ...

Tijd om diep in te ademen: de anestrus
Anestrus is de hormonale onderbreking in de cyclus van een teef. Nu gaan alle hormonen weer naar een heel laag niveau (maar ze zitten ook in de anesthesies zelfs hoger dan bij een gecastreerde teef!), is de teef weer onaantrekkelijk voor reuen, en als keeper kun je terug naar de maanden tot het begin van de volgende proestrus ...

Weersta het begin !?
Helaas verandert het lopen met een loopse teef al snel in de handschoen, en mannelijke eigenaren worstelen te vaak met de effecten van hormonen. Geen wonder, want veel van mijn collega's zeggen dat ongeveer 70% van de teven in het klantenbestand gecastreerd is. Als je reist met een loopse teef, dan moet je vaak door de keepers van het mannelijke geslacht gevraagd worden hoe je buiten durft te zijn met een loopse teef op klaarlichte dag. Zelfs als de "andere kant" honderd meter verwijderd is van uw eigen hond en niet in staat is om de hond te beïnvloeden of zelfs maar op te roepen terwijl uw eigen teef bij u is. Dus ik beloof om de hond in de toekomst om drie uur het bos in te nemen ... Een andere optie zou zijn om te leren omgaan met het andere geslacht en ook hoe je met je eigen hond om moet gaan. Vaak is het grote probleem dat honden en mensen overweldigd worden als ze voor het eerst in het wild het andere geslacht ontmoeten. En inderdaad: in de algemene voorwaarden van het merendeel van alle hondenscholen staat dat loopse teven uitgesloten zijn van les. Waarom? Dit is het echte leven en het moet worden geoefend - en waar beter dan onder de gecontroleerde omstandigheden van een hondenschool? Het is duidelijk dat een teef niet de eerste hoeft te zijn die op de staande dagen het Agi-Parcours loopt. Maar hoe zit het met speellessen en opvoedcursussen? Hoe zit het met afgeleid trainen? Het leereffect zou voor iedereen worden gegeven: de eigenaren van reuen kunnen leren hoe ze hun honden moeten oproepen van een loopse teef, de eigenaren van teven kunnen leren hoe ze hun teef kunnen beschermen en in geval van nood de hond in de weg kunnen staan. , teven leren hoe ze vervelende bewonderaars op afstand kunnen houden of dat de persoon voor hen zorgt, en de mannetjes dat niet alles wat vrouwelijk is vrij beschikbaar is. Trefwoord "een armlengte afstand" ... Vaak genoeg voor jonge reuen in storm en stress tijden een gedenkwaardige ervaring met een soevereine teef die precies weet wat ze wil en niet wil - vooral met de nog makkelijk te imponeren jonge hond.

Zelfs onder honden is er een vrije partnerkeuze (als de mens niet tussenkomt), en niet elke intacte teef is interessant voor elke intacte reu. Dit heeft onder meer te maken met verschillende immuunsystemen, en omdat het doel is om een zo gezond mogelijk nageslacht te krijgen, zoek je een partner wiens immuunsysteem zo veel mogelijk in strijd is met het jouwe. Bovendien moeten de jonge duiven leren wanneer de vermoeiende dekking de moeite waard is en wanneer het verspilde energie is. Intacte mannen leren dit meestal heel snel als ze de mogelijkheid hebben om dit te doen.

> WUFF.EU: https://www.wuff.eu/wp/die-intakte-huendin-das-unbekannte-wesen/?fbclid=IwAR2iNIBwkCUiKmdV5t_cnMEac4PH1gXmqrUjZGd5nRSo0wXfUfpY5LgKdjA

Onze eerste hete WITTE dagen met Bonnie:

Terwijl mijn intacte mannelijke TomTom interesse zou tonen van de eerste tot de laatste dag van de hitte (en ook daarna) en het zou bedekken, houdt hij zich discreet in, behalve de paar dagen dat hij staat. Hoe moet hij begrijpen dat de teef van zijn hart, met wie hij buiten de reeksen een band onderhoudt, Bonnie plotseling alleen door oogcontact voor hem kan worden bereikt.

Zelf heb ik de ruimtelijke scheiding met TomTom en Bonnie pas gemaakt als we onderweg waren. 'S Nachts konden ze zichzelf nog ruiken door de traliedeur tussen de keuken en de woonkamer en zie, het was stil en ik kon ook de hele nacht door slapen. Geen nachtelijk oproepconcert voor de geliefde in zijn hart.

Wat ik echter kon waarnemen, was dat Bonnie's charme, die haar wereld knuffelde, werd geopereerd tot boven de 100%. Kussen met TomTom tot aan de tong en elkaars mond likken tot aan de keel stond op het programma.

Mijn observatie door TomTom was echter een fenomeen dat ik op dat moment nooit met mijn honden kon waarnemen.

Zodra mijn man thuiskwam van zijn werk en de kamer binnenkwam, of zelfs in de buurt van beide honden kwam, ging TomTom over Bonnie heen staan en gaf daarmee aan dat dit zijn favoriet was. Mijn man werd door TomTom als een "INTACTE man" gezien. Zelfs als TomTom geen enkele agressie toonde, deed hij er alles aan om zijn meisje te beschermen. Bonnie is anders, ze vindt het ineens niet meer leuk als mijn man me liefdevol aanraakt. Ze maakt haar vermoedens al bekend.

Een ontwikkeling, hoop ik, die we kunnen ontmoeten, is er liefdevol voor TomTom en Bonnie en maakt hen daarmee duidelijk dat het voor vrouwen en mannen helemaal oké is om elkaar te kussen.

Onze twee hebben sinds gisteravond de hele nacht doorgeslapen. De dagen hebben hun sporen nagelaten. Voor Bonnie is ze fysiek en mentaal echt klaar. Tegen mijn verwachting in reageerde TomTom heel voorzichtig en liefdevol en is nu voor zijn inspanningen gezwicht. Hij was nooit klaar om tot het uiterste te gaan om zijn hormonale golf te verlichten. Hij luisterde naar mijn woord. Alleen zijn gekakel, als een onvermoeibare stoomlocomotief, was zeer uitgesproken en aan het begin van deze dagen het eerste teken dat er iets met hen beiden gebeurde.

Ik zou gelijk moeten hebben.

Nu laat ik mijn lievelingen ontspannen en wacht ik op hun tweede heat, wat hopelijk normaal zal zijn. Ook al was achteraf gezien deze "WITTE WARMTE" ook heel normaal. (Behalve dat ik nooit wist welke dag het was, want in het begin rolde het langzaam, heel langzaam.

Precies vier weken na die hete witte aanloop ging Bonnie in haar eerste echte heat. Vanaf nu hebben we een heel klein idee over haar ritme van de kleine dame. Alles is in orde!

Voor mij was het een iets belangrijkere ervaring en ik ben verbaasd over hoe Bonnie zich de laatste tijd van binnenuit heeft ontwikkeld. Het lichaam vormt zich, ze bloeit op tot een teef.

Ik hou van leren van honden, dus ik ben Bonnie erg dankbaar toen ze nog heel jong was.